Dziś złamałem schemat działania. Zasiadłem do mojej medytacji o 14:00 zamiast (oprócz) 22:00 . Umościłem sobie miejsce na podłodze, zamknąłem oczy, zrobiłem kilka oddechów i skupiłem się na oddechu. Po chwili jednak moja uwaga zamiast na oddechu, zaczęła gonić po pokoju za.... muchą. 

No nie..... i co teraz zrobić?

No cóż, wstaję, biorę poduszkę i zaczynam gonić natrętnego wroga mojego spokoju. Źródło moich niespokojnych myśli. Jak ona mogła wkroczyć tak beszczelnie w mój świat medytacji?

Żartuję oczywiście, nie myślałem tak

Jednak potrzeba pozbycia się jej z pokoju była spora. W pewnym momencie namierzyłem ją na ścianie. Poduszka w ruch i STOP.... Zrobił bym z niej użytek, z tej poduszki, ale powstrzymałem się. Jakiś czas temu zdzielił bym ją śmiertelnie, a to co z niej by zostało wyrzucił przez okno. No ale to było jakiś czas temu.

A co jest teraz? Teraz powstrzymałem się, zamknąłem okno i postanowiłem podejść do niej ze współczuciem, z empatią.

Tak dobrze widzisz - ze współczuciem, zrozumieniem i empatią do MUCHY 💕 🫣

Mucha che żyć, szuka swojej drogi , swojego spełniania jakie by ono nie było. Brzęczenie to jej NATURA. A jak doskonale wiemy, z naturą nie ma co walczyć. Naturę się akceptuje. Inaczej będą same problemy

Zaakceptowałem więc jej obecność w pokoju.

Skupiłem uwagę na brzęczeniu. Postanowiłem przez jakiś czas pozostać z tym odczuciem. W między czasie wracałem do oddechu. I tak na zmianę sobie bylem. Nie walczyłem, uśmiechałem się do siebie. W końcu to mój czas więc po co mam sobie sam go psuć? Czy mam pozwolić na to muszce? Mam z nią walczyć? Mam ją unicestwić? 

Powiesz , że to muszka, mała szkoda, prawda? A ja ci powiem, że gdzieś niedaleko sąsiad jakiś ma pieska. Od niedawna? Pies nie przyzwyczaił się jeszcze  ( od roku ;-)) do bycia samem w domu i co jakiś czas żałośnie wyje? Czy miałbym zrobić z nim to samo co z małą muszką? Czy to jest różnica czy jest to to samo? Wszak rozpraszacz to rozpraszacz.

Niekrzywdzenie. Pamiętam o tym i coraz częściej sobie to przypominam.

No i udaje się.  Taki mały sukces. Taki, że wart jest odnotowania. Taki, że znalazł miejsce w mojej przestrzeni pomiędzy historia o aikido a innymi medytacyjnymi refleksjami.

Podobnych doświadczeń w życiu jest wiele. Mówię o zdarzeniach , które potencjalnie rozpraszają uwagę, Szum na drodze, szum wody, płacz albo krzyki dzieci, smród w toalecie, dźwięk klimatyzacji. Działamy bardzo często automatycznie, odruchowo. Jedziemy na autopilocie. Często nawet nie myślimy tylko działamy. Tzn myślimy, jednak nasz uwaga jest całkiem gdzie indziej .  Nie ma jej tu i teraz tylko błądzi gdzieś w bliżej nieokreślonej przestrzeni pomiędzy wygodą, warunkowaniem, schematami. 

Medytacja łamie te schematy, uwrażliwia na szczegóły. Te szczegóły nie zawsze są miłe i sympatyczne. Gdy dużo widzisz, patrzysz, wtedy wyłapujesz niuanse rzeczywistości, niespójności. Gdy widzisz to w ludziach nabierasz do nich takiego lub innego stosunku, wyrabiasz sobie opinię. A jak ją wyrobisz zaczyna się w tobie zakorzeniać. Infekuje te czyste przestrzenie. Robi tak dopóki nie zatrzymasz tej machiny w swoim umyśle. 

W medytacji uczymy się niepodążania za wygenerowaną w głowie myślą. Nie jest to łatwe zadanie, bo im mocniej chcesz nie myśleć, tym bardziej myślisz. Sęk w tym aby nie starać się uporczywie nie myśleć tylko nie angażować, nie podążać za myślami. Zauważać, niech sobie będą i po zauważeniu skupić się na oddechu. W poczekalni myślowej jest już następna. Jeśli jednak jej nie uda się zająć twojej głowy, kolejna spróbuje inaczej, będzie bardziej wyrachowana. A ty, coż, odpuszczasz, oddychasz i robisz swoje. Jak oddech ci nie pomaga, to nazwij  i zapakuj myśl i wyślij ją w niebyt. Symbolicznie. Wyobraź sobie, że jest chmurą na błękitnym niebie twojego umysłu, wiatr wieje i chmurę przegania, Przychodzi następna i dzieje się to samo. Ale do czasu...

Do czasu, aż zaczną zwalniać te myślowe chmury. Do czasu  kiedy niebo stanie się błękitne i niczym nie zmącone. Może to potrwać ułamek sekundy, może kilka sekund albo kilkadziesiąt minut. Gdy to się pojawi nie umknie twojej uwadze. Błękit umysłu zamanifestuje swoją obecność. Zamanifestuje i zniknie. Myślisz sobie, że jutro spróbujesz ponownie. Siadasz więc do swojej wyczekanej medytacji, a tu klops. Niebo zasłane jeszcze większą ilością chmurek. Pojawia się rozczarowanie, zaskoczenie, może nawet złość. Dlaczego? Spinasz się i znowu próbujesz i znowu.

Odpuść. Porzuć oczekiwanie. Niebo kiedyś się rozjaśni. Tylko skieruj ku niemu wzrok, abyś nie przespał tej chwili. Bądź uważny. Tak, uważny do znudzenia, do zajechania. Tylko cierpliwi dostaną nagrodę

I to wszystko przez muchę 😉 Dziękuję ci Mucho.